AKACAK SÜMÜK BURUNDA DURMAZ.

 8. sınıftayım, annemin küçüklüğümden beri beni koleje gönderme sevdası yüzünden son sene okul değiştirdim. Okulda yeniyim, son sene olduğu için ortam yapma gibi bir telaşım ve isteğim yok haliyle. Sınıfın yarısıyla muhabbetim var yarısı adımı bile bilmiyor.

 Tarih dersi ve hoca bize test dağıttı. Ve ben de gribim. Benim grip olmam demek;

 ”Dünyanın en akışkan sıvısından bile akışkan sümüğe sahip olmam, sürekli hapşurma isteği duyup hapşuramam o yüzden gözlerimin sulu sulu olması, burnum aktığı zaman etrafımdaki her emici şeyi burnuma dayamam “

 demektir.

  Ve ben o ölümcül hastalığı geçirmekteyim yine.

 Testimi aldım, ama ben hazırlıklıyım, tedbirliyim peçetem hep burnumda, bir elimde kalem bir elimde burun var. Sümüğüm daha burnuma ulaşmadan beni onu peçeteye hapsediyorum, emiyorum, sömürüyorum.

  Peçeteyi artık burnumda tutmaktan kolum yorulmuştu tek bir soru bile çözemiyordum. Kendime güvenim geldi ve “amaaann akarsa yetişirim hemen, çek şu peçeteyi çöz testini” dedim kendi kendime. 

 Ve o yaptığım stratejik hata hayatıma mal oldu. 

 Peçeteyi burnumdan çektim ve soru çözmeye başladım aradan bir zaman iki zaman geçti derken korktuğum başıma değil kıçıma geldi sanki. 

 Saatte hızı ölçü birimleriyle ifade edilemeyecek bir biçimden burnumun derinliklerinden kopan kimya kurallarına aykırı bir akıcılıkla süzülen sümüğümü hissettim. Peçetemi hemen burnuma kavuşturdum. 

 Ama olan olmuştu. Sümüğümü tutamamıştım, ŞILANNPP diye eteğime yapıştı. getme deyeydim açeydım peçetemi duteydim seni. Derken bir anda aklıma dank etti, “acaba biri görmüş müydü?”

 Sonra herkesin test çözdüğünü düşünüp “kim görcek lan beni, şeffaf zaten kimse anlamaz” dedim ve kafamı ani bir hareketle sağa çevirdiğimde ne göreyim?

 O hiç muhabbetim olmayan güruhtan bir bireyle göz göze geldim ve yüzü 1 kilo limon yemişçesine ekşitilmişti. Sonra bana bakarak içten bir IYYY dedi. Dünyam başıma yıkılmıştı o sırada eteğime damlayan sümük hızla yayılarak kara bir delik olmuşturmuştu orda.

 Hemen önüme döndüm hiç bir şey olmamış gibi davranmaya çalıştım ama olmadı, sene sonuna kadar kendimi belki başka bir şeye ıyy demiştir diyerek avuttum. Ama şimdi dank ediyor “ulan herkes kafayı gömmüş test çözüyor sınıftan çıt çıkmıyor sana ıyy demiyecek de kime diyecek?”

 Ben o utançla çocuğun yüzüne bir daha bakamadım ve sene sonuna kadar tek bir kelime bile etmedik. Belki bu olay olmasaydı ikimizde çok farklı hayatlar yaşayacaktık, kim bilir.